jeszcze się kiedyś rozsmucę tekst

„ Jeszcze się kiedyś rozsmucę, Chrystusie Jeszcze tak strasznie zapłaczę, że przez łzy Ciebie zobaczę, Chrystusie I nawet, gdy będę oddal się ode mnie. I chwilę daj jeszcze, nim zginę jak Werter, ej. Zegar wybija znów drugą. Bądź moją pierwszą, nie drugą. Nie idę na sztukę. To ty jesteś moją sztuką, pięknem i duszą, słońcem i chmurą. Te słodkie chwile już kurwa nie wrócą. Krzysztof Bigaj "Chrystusie (Jeszcze się kiedyś rozsmucę)" W sprawie organizacji koncertów oraz nabycia moich płyt zachęcam do kontaktu ze mną: biuro@christart.pl. tel. 600950760Julian Tuwim CHRYSTUSIE. Jeszcze się kiedyś rozsmucę, Jeszcze do Ciebie powrócę, Chrystusie Jeszcze tak strasznie zapłaczę, Że przez łzy Ciebie zobaczę, Chrystusie I taką wielką żałobą, Będę się żalił przed tobą, Chrystusie Że duch mój przed Tobą klęknie I wtedy serce mi pęknie, Chrystusie../ . 15 kwietnia 2022 19:21 Dzisiaj głowa jest pod gazem, nie wie czego chce. Dni się robią coraz krótsze, może jutro czy pojutrze. W każdym razie dzisiaj jeszcze nie (nie) Może w maju, może w grudniu, zresztą, kto to wie? Może dzisiaj po południu? Może jeszcze nie. Ja pod gazem, ty pod gazem. Może kiedyś innym razem. nike ardilla tinggallah ku sendiri lyrics. „Jeszcze się kiedyś rozsmucę,/ Jeszcze do Ciebie powrócę,/ Chrystusie…” – pisał Julian Tuwim. Czy rzeczywiście powrócił? Nigdy publicznie się do tego nie przyznał. Ale postać Chrystusa niepokoiła go przez całe życie. Pewnego dnia po wojnie na jednej z warszawskich ulic Roman Brandstaetter spotkał Juliana Tuwima. Ten zaprosił go do restauracji. Brandstaetter tak później opisał to spotkanie: „Tuwim zamawia dwie wódki. »A zagrycha?« – pytam. »Tylko niemowlęta piją wódkę z zagrychą« – odpowiada Tuwim. Pijemy. »Co słychać u Pana Boga?« – pyta. »Nie wiem, panie Julianie«. – »Czy Chrystus istniał?« – »Istnieje«. – »A gdyby udowodniono, że nie istniał?« – »To niemożliwe« – odpowiadam. »Dlaczego?« – pyta Tuwim. »Bo Chrystus musi istnieć«. Milczenie. Tuwim powtarza: »Musi istnieć?«... Woła: »Proszę jeszcze dwie wódki!«. I znów powtarza: »Musi istnieć... Musi...«. Podnosi kieliszek. »No, to pijemy na chwałę Wieczności!«”. Kiedy zrobiło się późno, Brandstaetter odprowadził Tuwima do taksówki: „»Żegnamy się. Siada. Zatrzaskuje drzwiczki, ale natychmiast je otwiera, wychyla się z samochodu, wpatruje się we mnie życzliwym i zarazem zakłopotanym wzrokiem, i mówi: »Wie pan, pan ma rację... To musi istnieć, jest bardzo mądre...«. Uśmiecham się i przyjaźnie macham do niego ręką”. Jak ptak w sieci Obu twórców łączyło żydowskie pochodzenie, dzieliło – prawie wszystko. Brandstaetter był już wtedy po nawróceniu na katolicyzm, co nie przysporzyło mu sympatii komunistycznych władz. Miał problemy z pracą, z wydawaniem utworów. Tuwim – przeciwnie – po wypowiedziach aprobujących sojusz Polski z ZSRR stał się pupilkiem władzy. Obficie korzystał z przyznawanych mu przywilejów, odbierał nagrody, brał udział w państwowych uroczystościach, zawsze zajmując honorowe miejsca. Tyle że tworzył znacznie mniej niż jego kolega po piórze. Brandstaetter właśnie przeżywał jeden z najpłodniejszych okresów w swojej biografii. Tuwim – stracił gdzieś łatwość pisania, która towarzyszyła mu przed wojną. Dziwnym trafem tych dwóch spotkało się 27 grudnia 1953 roku, w dniu śmierci Juliana Tuwima. W zakopiańskiej kawiarni miał on zapisać na serwetce wers nigdy nie skończonego wiersza: „Dla oszczędności zgaście światłość wiekuistą, gdyby mi miała kiedyś zaświecić...”. Brandstaetter obserwował poetę zza stolika: „Wyglądał jak ptak szamotający się w sieci. Wstał. Powoli, jakby chciał opanować nieskładność ruchów, wyszedł z sali” – zapisał później. Słabe serce Tuwima nie wytrzymało wietrznej pogody, wypity alkohol też zrobił swoje. Godzinę później Brandstaetter żegnał się ze zmarłym w pensjonacie „Halama”: „Bezkrwista, orla twarz o ostrych, ale już spokojnych rysach, pogodzonych z inną rzeczywistością, zlewała się łagodnie z bielą poduszki”. W drzwiach autor „Jezusa z Nazaretu” natknął się na kierownika zakładu pogrzebowego. „Pan znał Tuwima?... Nie mam kogo spytać. Jakiego wyznania był Tuwim? Mam trumnę tylko z krzyżem i Chrystusem. Nie wiem, czy mam zostawić Chrystusa, czy Go zdjąć”. „Też nie wiem” – odpowiedział Brandstaetter. Z jego zapisków dowiadujemy się, że ostatecznie krzyż zniknął z trumny: „Była świerkowa, jasnego koloru. Gdy nas mijała, spostrzegłem na jej wieku dwie skrzyżowane, wyblakłe, lecz wyraźne smugi pozostałe po usuniętym krzyżu z przybitym doń Chrystusem”. Jeszcze do Ciebie powrócę Smutna jest symbolika tej ostatniej sceny, choć ślad na trumnie zdaje się mówić, że nie udało się całkiem wymazać Chrystusa z życia poety. Tego Chrystusa, który fascynował go i niepokoił od wczesnej twórczości. To przecież Tuwim jest autorem jednego z najbardziej poruszających wierszy religijnych w dwudziestowiecznej liryce polskiej: Jeszcze się kiedyś rozsmucę, Jeszcze do Ciebie powrócę, Chrystusie... Jeszcze tak strasznie zapłaczę, Że przez łzy Ciebie zobaczę, Chrystusie... I taką wielką żałobą Będę się żalił przed Tobą, Chrystusie... Że duch mój przed Tobą klęknie I wtedy serce mi pęknie, Chrystusie... Czy rzeczywiście powrócił? Nigdy publicznie się do tego nie przyznał, nie przyjął chrztu. Niewątpliwie jednak zmagał się z tematem wiary, z którym wiązało się ważne dla niego pytanie – o tożsamość, równie niejednoznaczną jak jego stosunek do religii. Zastanowiła mnie kiedyś popularna i ogromnie smutna pieśń pt. „Chrystusie”, wykonywana najczęściej w okresie wielkopostnym lub w czasie nabożeństw o charakterze pokutnym. Autorem słów jest znany poeta z grupy „Skamander”, Julian Tuwim, zaś melodię ułożył ks. Wojciech się kiedyś rozsmucę,Jeszcze do Ciebie powrócę, Chrystusie...Jeszcze tak strasznie zapłaczęŻe przez łzy Ciebie zobaczę,Chrystusie...I z taką wielką żałobąBędę się żalił przed Tobą,Chrystusie...Że duch mój przed Tobą klęknieI wtedy – serce mi pęknie,Chrystusie...Melodia tej pieśni wykonywanej najczęściej w tonacji e-mol wydobywa dodatkowe walory ze słów wiersza: stają się one pieśnią pełną bólu i żalu. Nic dziwnego, że pieśń ta jest śpiewana podczas nabożeństw pokutnych. Czy takie były intencje autora? Wątpię. Sam Tuwim stał raczej daleko od katolicyzmu, co potwierdza to jego bliski znajomy, Roman Brandstaetter. Nie przeszkadzało to jednak sięgać autorowi po motywy religijne, ewangeliczne, czego dowodem jest choćby piękny poemat napisany na emigracji pt. Kwiaty polskie. W wierszu o Chrystusie Tuwim wprowadza dodatkowe napięcie między obecnym, teraźniejszym stanem ducha podmiotu mówiącego a przyszłym, odłożonym na w jakąś nieokreśloną bliżej przyszłość:Jeszcze się kiedyś rozsmucę,Jeszcze do Ciebie powrócę, Chrystusie...Słuchacz tej pieśni może postawić sobie pytanie: czy dane będzie „skarżącemu się” jeszcze się kiedyś „rozsmucić” i „powrócić”? Wiersz Tuwima wzbudza nieodparte skojarzenie z historią marnotrawnego Syna, opisaną w Ewangelii św. Łukasza. Kiedyś zwiedzając galerię obrazów w British Museum zwróciłem uwagę na obraz przedstawiający syna marnotrawnego siedzącego pośród świń: malarz (nie pamiętam jego nazwiska) znakomicie oddał poprzez twarz młodzieńca stan jego duszy, miotające nim uczucia; z jednej strony żalu za utracona fortuną i straconego zaufania ojca, z drugiej dręczyły go może także i wspomnienia chwil rozkoszy, które niedawno przeżywał w gronie „przyjaciół za pieniądze”. Można powiedzieć, że z tego obrazu spogląda na nas twarz człowieka przegranego. Takie twarze można zobaczyć także „na żywo”. Na ogół nie ma chętnych, by takim ludziom pomagać. Czy ludzie „życiowo przegrani” mogą mieć jeszcze jakąś nadzieję?Roman Brandstaetter, napisał w latach wojny w Jerozolimie sztukę pt. Powrót Syna Marnotrawnego. Bohaterem tego dramatu jest Rembrandt, genialny mistrz pędzla, które w sztuce zostaje ukazany jako syn marnotrawny. Brandstaetter niezwykle ciekawie przedstawia drogę Rembrandta, która jest droga marnotrawnego syna, wiodącą poprzez upokorzenie, zlekceważenie, całkowitą klęskę do odnalezienia wielkich wartości. Znamienna jest ostatnie scena, w której bohater, po powrocie do domu ojca, rozmawia ze swoją matką: Cornelia: Powiedz mi, synu, czegoś ty szukał na szerokim świecie?Rembrandt: Światła szukałem, Czy znalazłeś światło, synu?Rembrandt: Tak, matko. Tutaj znalazłem. W Więc dlaczego odszedłeś od nas, synu najukochańszy?Rembrandt: Musiałem dojrzeć do tego światła, Jak się dojrzewa do prawdziwego światła, synu?Rembrandt: Trzeba bardzo cierpieć, Bardzo cierpiałeś, synu?Rembrandt: Bardzo cierpiałem, Czy warto było cierpieć, synu?Rembrandt: Warto było cierpieć, Brandstaettera, tak jak ewangeliczna przypowieść, kończy się dobrze. Czy jednak inne historie „synów marnotrawnych” mają swój równie radosny epilog? na ilustracji: Rembrandt van Rijn, Powrót syna marnotrwanego Piosenki - Jeszcze się kiedyś zasmucę ReligijneJeszcze się kiedyś zasmucę Jeszcze się kiedyś zasmucę, e a H7 e jeszcze do Ciebie powrócę, Chrystusie e a H7 e jeszcze tak gorzko zapłaczę, C D G a że przez łzy Ciebie zobaczę, Chrystusie D G H7 e i tak z wielką żałobą G a D G H 7 e będę się chwalić przed tobą, Chrystusie że duch mój przed Tobą klęknie a wtedy serce mi pęknie, Chrystusie owszem , ładna ( jak kto lubi te klimaty ) ... znam - 10 lat grałem w zespole muzyki religijnej ... grałem to kiedyś na wałach Jasnej Góry podczas czuwania dla łódzkich pielgrzymek ( ładne pare tysięcy osób tam było ) chociaż ja osobiście wolę klimaty weselsze i dynamiczniejsze ! pozdrawiam ! Oooo, bardzo ladna piosenka, mimo ze smutna..... ano nie żyje , nie żyje ... wiem , bo byłem przy Jego grobie ... zresztą przy grobie Jego Rodziców również ... ( jestem z Aglomeracji Łódzkiej - to raczej trudno nie wiedzieć ... zresztą każdemu Polakowi trudno nie wiedzieć ) ale słowa rzeczywiscie bardzo przygnębiające ... pozdrawiam wszystkich miłośników literatury pięknej ... PS Pan Tuwim wraz Panem Słonimskim jeszcze przed II wojną swiatową pisywali bardzo wesołe teksty , zebrane w ksiażkę " W oparach absurdu " - mam ją - posikac sie można ze śmiechu ... faceci poczucie humoru mieli nieziemskie ... Z tego co wiem to autorem tych slow jest J. Tuwim. Facet od "jakiegos" czasu nie zyje wiec na ew. zmiany w tekscie nie ma co liczyc... Pozdrawiam wszystkich! hehe pewnie marsz pogrzebowy ma weselsza nute niz to cacko:) 6. Dejw 2006-03-15 20:22 Czuję sentyment do takich smutnych piosenek... Jeszcze kiedys sie zabije przez takie piosenki:d OOO!!! Matko !!! strasznie smutne słowa - aż się żyć odechciewa - jak się często to śpiewa ... ??? dlaczego takie smutne te słowa - czy nie można ich spisać od nowa ... ( ale ciut weselszych ... ) ... pozdrawiam ciut zasmucony - tymi żałobnymi tony ...

jeszcze się kiedyś rozsmucę tekst